ESER: KARANLIKTAN SONRA
YAZAR: ELİF ESER
TÜR: EDEBİYAT KİTAPLARI
KİTAP AÇIKLAMASI ;
Bir şey arıyorum ben. Tam olarak ne aradığımı yıllardır çözemiyordum. Emir bana bir şey öğretmeye geldi. Peki ne? Yaşadığım her deneyim bana bir şey katmak için. Ne? Oturduğum kanepede, elimde kitap, önümde fincanın içinde soğumuş yarım kahve, arkamdaki abajurun sarı ışığı, loş salon, camlara hafifçe vuran yağmurun sesi… Hepsi bana bir şey anlatmak ister gibi.
Bir şeye ihtiyacım var, neye bilmiyorum. Bir şey bekliyorum ya da arıyorum. Bir eşikteyim. Neresi burası? Kalp atışlarım, nefes alışlarım hızlanıyor. Elim ayağım buz.
Yol arıyorum. Yol mu arıyorum, yolu mu arıyorum? ‘Yol’ da olmak…’ Nereden duydum bu söylemi? Beni kim anlar? Aklımdaki sorulara kim yanıt verir?
Sordukça çoğalıyor sorular. Mesnevi benim içimde karanlıkta öylece duran; neredeyse on sekiz yaşımda ufak ufak fark etmeye başladığım ancak adını bir türlü bulup da koyamadığım ücra bir yere belli belirsiz ışık tutmuş gibi. İçimin o en koyu, yüzleşmeye korktuğum, çoğu zaman görmezden geldiğim o yerde bir kapı var!
Okuduğum onca kitap, onca araştırmanın bir yere kadar getirdiğini biliyordum. Her biri kuramsal mantığa dayalıydı ve benim düşünce yapımla örtüşüyordu, kabul. Fakat bu çok farklı, çok derin. Kendi kendime bile kelimelere dökmekte zorlandığım, müthiş heyecanlandığım, düşündükçe mantığımın almadığı bir heyecan duvarının önünde bekliyordum. Duvarın yüksekliğine ben mi karar veriyordum? Aşılmasının zor mu, kolay mı olacağını ben mi belirliyordum?
‘Tüm yanıtlar sende…’ diyordu içimdeki ses. İçimdeki sesi en son ne zaman duymuştum, kulak vermiştim? Yahut onu hangi ara susturmayı başarmıştım?
Tüm yanıtlar bendeyse niye bulamıyordum?
Değerlendirmeler
Henüz değerlendirme yapılmadı.